چطوری؟

توی زندگیم گاهی به آدم هایی برخوردم که واقعا با تمام ِ وجودم

به واسطه ی شناخت اون افراد

تونستم غربت خدارو ببینم

و از ته دل گریه کنم...

آدمهایی رو دیدم که برای رسیدن به آرزوهاشون اصرار شدیدی داشتن 

با همه ی گره هایی که افتاد توی کارشون اما انقد اصرار کردن تا برسن به چیزی که میخوان

اما وقتی به آرزوشون رسیدن پشیمون شدن و به همون خدا اعتراض کردن که من نمیفهمیدم و اصرار میکردم

تو که خداییییی توکه خیر و صلاح ما آدما رو بهتر میدونستی و...!

یا آدمهایی که طوری نمازهای مستحبی بر میداشتن و میخوندن برا حاجت گرفتن که گاهی آدم فکر میکنه نگاهش نسبت به نماز مثل چِک می مونه و بعد از نماز خوندن ها به مدت چهل روز باید اون چِک باید وصول بشه یعنی درواقع به آرزوش برسه!

یا دیدم آدم هایی رو که خدا غرق نعمت کرده اونا رو اما چون مثلا فلان فامیل فلان نعمت توی زندگیش مشهوده, این هم هعی به خدا میگه 

مگه من چیم از اون کمتر بود که اون باید....

کاش یادمون نره که خدا بخاطر آفرینش ما 

پیشِ فرشته هاش 

به خودش "احسنت" گفته

پس یه ذره بیشتر حواسمون به خودمون باشه 

از این به بعد هرکی از ما پرسید:چطوری؟

بگیم: غرق نعمت های خدا🌹

افسر مولا