شبکه های اجتماعی چقدر دنیای آدم ها را دستکاری ژنتیکی کرده است!
پر است از تضاد
برایم این سوال مطرح می شود :
که چطور می شود کسی بتواند در مسجد پا بگذارد
شبهای قدر ...
وقت تنگنا خدا را صدا بزند و با لاک های مشکی و قرمز و قهوه ای اش قرآن را در راهروی بیمارستان باز کند و اشک بریزد و اشکی سیاه روی صفحات قرآنش بچکد و آرایشش پاک شود...
اما همان فرد بتواند در آغوش پسری بی نسبت با خودش عکس سلفی بگیرد!
بتواند در مراسم مختلط بدون هیچ پوششی وسط این همه نگاه هرزه جسمی که به امانت به او سپرده اند را تکان بدهد ...همان جسمی که اول به ما امانت داده می شود و بعد به خاک!
گاهی تنها ترمز آدمیزاد فقط مرگ است.
فراموش نکنیم اگر ما امانت دار خوبی باشیم ،خاک هم از امانت ما درست نگه داری می کند اما اگر نه! پس چیزی که عوض دارد گله ندارد!
از این آدرس فیلم شهید شفیعی را دانلود بفرمایید.
تفکرنوشته های افسر مولا
