"گذرگاه عبور دختران سرزمینم"

من کنار گذرگاه دختران آفتاب سرزمینم نشسته ام.
برخی بی تفاوت رد می شوند.
برخی تحسین میکنند و بدون حرکتی موثر رد می شوند.
برخی مکث می کنند و تایید می کنند و ناچارند زود بروند.
اما برخی گیر می کنند,فکر و دلشان می ماند لابه لای کتابها و فیلم هایی که نشانشان می دهم...این ها حتی اگر بعد از مدتی بروند اما قلبشان می ماند...القلب حرم الله ولاتسکن فی حرم الله غیرالله

افسرمولا

"شاه عبدالعظیم"

اینجا امامزاده حمزه,طاهر...
طبق معمول ,ورودی حرم امامزاده طاهر بن زین العابدین,
یک صندلی چوبی چرمی یوقور برای خادم گذاشته اند.پشت آن صندلی جای همیشگی من است...هر زمان می آیم خالی است.این گوشه اتاق پذیرایی امامزاده طاهر است که مرا همیشه همینجا می نشاند...
من شاه عبدالعظیم حسنی را دوست دارم,او هم.
من قول محبوب به او داده ام ,او هم.

زیارت افسر مولا

گمنامی

وقتی چشمم به تو افتاد.

وقتی همه به سمتت هجوم می آوردند.

با خودم پرسیدم:چقدر از 18 سال بزرگتر نشان میدهی!

مگر می شود 18 ساله باشی و اینطور قلب ها را بکشانی آنهم از هر سنی؟!

من فقط تابوتت را دیدم.

نه اسمت را می دانم.

نه سیمای تورا دیدم.

نه لهجه و لحن کلامت را شنیده ام.

نه می دانم چگونه شهید شدی؟

نه می دانم لحظه آخر چه زمزمه می کردی؟

نه می دانم کسی کنارت بود ؟

.....................

تو چه دیدی که من نمیبینم؟

چه شنیدی که با آن سن رفتی؟

چه شنیدی که برگشتی؟

رفتی که من بمانم 

برگشتی که معلم فرزندان آینده ایران باشی؟

تا کجا زیر دین تو رفته ام و خودم نمی دانم؟!

پرده ها را کنار بزن

میخواهم ببینم

میخواهم بشنوم

طاقتم تمام شده

منتظرم...

گمنام ها چند ویژگی برجسته دارند:

1-کار را فقط و فقط برای خدا انجام می دهند.

2-اگر ارزش کارش را کسی نفهمید و قدردانی نکرد اصلا تعجب نمی کنند و انتظار ندارند.

3-فردی که گمنام است را شاید عده ای بگویند که خصوصیت ها و اخلاقیاتش را می شناختند اما اصلا اینطور نیست.هیچ وقت کسی نمی تواند یک گمنام را درست و کامل بشناسد.

راه امتحان کردن این که گمنام هستید یا خیر این است:

از دیگران انتظار قدردانی و یادآوری نداشته باشید.طرف حسابتان اگر فقط و فقط خدا باشد،شما گمنام هستید.

من 20 و اندی سال طول کشید تا معنای گمنامی را درست درک کردم.خدا کند که گمنام شدنم زیاد طول نکشد.

تفکرنوشته های افسرمولا

من از جمع اضداد بیزارم!

شبکه های اجتماعی چقدر دنیای آدم ها را دستکاری ژنتیکی کرده است!

پر است از تضاد 

برایم این سوال مطرح می شود :

که چطور می شود کسی بتواند در مسجد پا بگذارد

شبهای قدر ...

وقت تنگنا خدا را صدا بزند و با لاک های مشکی و قرمز و قهوه ای اش قرآن را در راهروی بیمارستان باز کند و اشک بریزد و اشکی سیاه روی صفحات قرآنش بچکد و آرایشش پاک شود...

اما همان فرد بتواند در آغوش پسری بی نسبت با خودش عکس سلفی بگیرد!

بتواند در مراسم مختلط بدون هیچ پوششی وسط این همه نگاه هرزه جسمی که به امانت به او سپرده اند را تکان بدهد ...همان جسمی که اول به ما امانت داده می شود و بعد به خاک!

گاهی تنها ترمز آدمیزاد فقط مرگ است.

فراموش نکنیم اگر ما امانت دار خوبی باشیم ،خاک هم از امانت ما درست نگه داری می کند اما اگر نه! پس چیزی که عوض دارد گله ندارد!

     

http://www.zahra-media.ir/%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%B4%D9%81%DB%8C%D8%B9%DB%8C/ 

از این آدرس فیلم شهید شفیعی را دانلود بفرمایید.

تفکرنوشته های افسر مولا

"اربعین با کوله پشتی"

همان قدر که پارسال هوایی رفتن بودم
امسال هم...
اما یک امای بزرگ:
امسال انگار صدای قدم های فراق می آید...
انگار باید نشست به انتظاری سخت اما شیرین!
من ورودی درب ثعبان مسجد کوفه هوایی ام کرده
دلم برای دلم تنگ است
دلی که در حیاط مسجد کوفه گذاشتم و با خودم نیاوردم.
اما موقع خروج از مسجد، انگشتم را روی درب چوبی گذاشتم و گفتم یا اباصالح المهدی این اثر انگشت من است, بازهم مرا به این معراج راه بده...امانتی گذاشته ام وسط حیاط

افسرمولا
به یاد پیاده روی اربعین 94

"آزادی قدس"

امشب ما آرام میخوابیم...
نه کسی خانه ی مارا روی سرمان خراب میکند...
نه کسی فرزندمان را از آغوشمان میگیرد و می برد و می کشد...
نه جلوی چشمانمان استخوانهای صورت همسرمان را می شکنند...
و نه پدرمان را جلوی ما سر می برند...
و نه مادرمان را با سیلی به زمین می چسبانند ...
اما امشب که ما در آرامش هستیم,
در فلسطین تمام این ها باهم و یکجا دارد زیر سکوت مجامع بین المللی رخ می دهد.
تنها کمک ما,شرکت در راهپیمایی روز قدس است.
تنها کمک ما ,رساندن صدای آزادسازی قدس شریف به گوش جهانیان است.
وعده ی ما فردا,راهپیمایی روز قدس.

افسرمولا

حصر الزهرا و آبادان چه فرقی میکند؟

کوه باشی، سیل یا باران چه فرقی می‌کند
سرو باشی، باد یا توفان چه فرقی می‌کند

مرزها سهم زمینند و تو اهل آسمان
آسمان شام یا ایران چه فرقی می‌کند

قفل باید بشکند، باید قفس را بشکنیم
حصر "الزهرا" و آبادان چه فرقی می‌کند

مرز ما عشق است، هرجا اوست آنجا خاک ماست
سامرا، غزّه، حلب، تهران چه فرقی می‌کند

هر که را صبح شهادت نیست شام مرگ هست
بی شهادت مرگ با خسران چه فرقی می کند

شعله در شعله تن ققنوس میسوزد ولی
لحظه آغاز با پایان چه فرقی میکند

شاعر:سید محمد مهدی شفیعی اهل خوزستان

"شکرخدا"

گاهی در روزمره غرق میشویم و نعمت های الهی از جلوی چشمانمان محو میشوند...

خدایا بی نهایت شکرت

افسرمولا

"بچه شده ای؟"

تابحال ندیده اید که مادری در قبال کاری که میخواهد فرزندش انجامش ندهد و در واقع تنبیه اش کند روی نقطه ضعف فرزندش دست میگذارد?
مثلا اینکه میگوید:
"دیگه باهات صحبت نمیکنما"
"اگه این کارو کنی دوستت ندارما"
و....

عکس العمل برخی از بچه ها در قبال مادر ،با آن تصور کودکانه که فقط مادر تنها حامی دنیای اوست،دل آدم را ریش ریش میکند!
مثلا به دست و پای مادر می افتند و عذرخواهی میکنند.
یا خودشان را به مادر میچسبانند و مدام سوال میکنند که:
"مامانی,دوستم داری دیگه مگه نه???"

دیشب من و خدا شده بودیم مثل آن دسته مادر و فرزند ها...اما فرقش این است که خدا حقیقتا حامی دنیای ماست و مهمتر آن که خدا ستارالعیوب است و کسی نمیداند دیشب بین من و خدا چه گذشته است .همه چیز واقعا بین خودمان می ماند,من و خدا.

افسر مولا

"قلبم قفل شده..."

وقتی چشمم به ستاره ی قرمز رنگی در آسمان افتاد،ناگاه دلم به یادتان افتاد و فریادتان زدم،یا اباصالح المهدی کجایید آقاجان؟؟؟
دلم با یادتان شده مثل دریا،چند وقتیست زود زود مواج می شود.طوری که انگارجا کم می آورد و میخواهد سرریز کند...
سرریز هم میکند!
از جاری شدن اشکم متوجه می شوم.
مولاجان!
قطره قطره اشکی که راه می افتد،تمام نیروی حرکتش بر گونه ام را از همان دریای پر جوش و خروش دلم گرفته است...
من شما را کم دارم آقاجان،قلبم قفل شده...کلیدش دست شماست...

"افسرمولا"